Kerstcadeautjes vanaf Januari

Ik schrijf deze blog al pootjebadend vanuit een bad op de meest waanzinnige plek. De plek waar de schrijver van de Lord of the Rings de inspiratie vandaan heeft gehaald. Het oudste bos van Zuid-Afrika ligt letterlijk aan mn voeten. Voor me hangt mist over de drie Hogsbacks (bergen). Er schijnt hier een soort magische energie te hangen. Daar kan ik me wel in vinden.

De maandag waar ik gebleven was bracht ik door in MissionVale. Dit is een ander project onder Khaya. Samen met de twee Duitse meisjes en natuurlijk onze Uncle G gingen we om half acht op weg naar MissionVale Care center. Het is een geweldige plek in een community. Door hen is er ook weinig criminaliteit. Ze hebben een clinic en een bassischool free of charge. Ze hebben een kerkje en zelfs een zaal met een podium. Deze wordt ook wel is verhuurd voor feesten en herdenkingen. Verder hebben ze een plek waar ze kleren inzamelen en verdelen over de armste mensen. Ook zag ik daar Toms schoenen. Dit merk belooft voor elk paar dat je koopt, 1 paar te doneren aan mensen die t nodig hebben. Geweldig om te zen dat dat ook echt gebeurt. We hebben mee geholpen met brood breken (hoe Bijbels!) en weekpakketen samen te stellen voor de hele arme mensen. Ze bestonden uit twee blikjes met eten. Verder zat er nog een zakje suiker en een zakje meel bij, thee zakjes en twee blokjes zeep; 1 voor de vaat en 1 om zich mee te wassen. Later hebben we vanuit een raam de halve broden uitgedeeld. Mensen staan in een rij met een bakje en een zakje. A deed de bakjes vol met soeppoeder, ik gaf ze een brood. Sommige vroegen om meer en dan moest je het even checken bij Jos of je inderdaad meer moest geven of niet. Veel mensen waren erg dankbaar. Terwijl ik dit deed probeerde ik de mensen echt in hun ogen aan te kijken. Niet op een neerbuigende manier met ze om te gaan, maar echt met respect. Ogen zeggen zo onwijs veel over mensen. Ik vind dat iets heel bijzonders.

“Eyes are the windows to the soul”

Sommige mensen hier in Afrika schilderen hun gezicht wit of geel als bescherming tegen de zon. Het is een heel apart gezicht waar je eigenlijk snel wel aan gewend raakt. Hierna gingen we zelf lunchen. Dit kon gewoon buiten, kinderen op de school en de werknemers krijgen hier namelijk allemaal heel goed te eten. Bij m’n eigen project wacht ik vaak tot we in de container zijn om te eten omdat kinderen vaak niet genoeg eten krijgen thuis of op school. Verder hebben we nog geholpen bij de Kerst afdeling. Ze weken een jaar lang toe naar Kerst, door cadeautjes samen te stellen voor kinderen. Vorig jaar hadden ze er +/- 4000. De pakjes zijn niet alleen leuk maar ook praktisch een mix van schoenen en tandenborstels samen met knikkers en knuffels. We hebben geholpen met cadeautjes inpakken. Alles ligt gesorteerd op geslacht en op leeftijd. Later op de dag kwam onze Uncle G ons weer ophalen. ’s Avonds heerlijk pannenkoeken gegeten en goed nieuws: ik krijg bezoek in november! Dinsdag stond in het teken van het klaar maken van Sans kantoor. Veel opgeruimd en geregeld. Verder ook sportlessen gegeven. Man, wat kunnen meisjes soms bitchy zijn zeg. Met Cup (springtouwen) en met zon elastiek om een stel benen heen. Of course we also played double double this this, double double that that, double this, double that, double double this that. A clap game children know me by. After clearing up during literacy, we went to a very windy basketball practice. Coach was there with good news: We have a match next Thursday! Onze eerste en we zijn er zo niet klaar voor. In de avond aten we heerlijke tomatensoep van de nieuwe bewoonster die als kok werkt. Jummy!

Woensdag weer sportlessen. Heerlijk met de kids gevoetbald. In de middag een crèche geschilderd. Vooral met Elmo bezig geweest (Zie foto). Ook een heerlijke Vetkoek op: soort oliebolbroodje met ei kaas en tomaat. Heerlijk. 'T gekke was dat het huis naast de crèche prachtig was en schoon en de crèche zelf het tegenover gestelde. En veel te klein voor 30 kinderen. Heel krom…

Donderdag was een heftige dag. We zijn aanwezig geweest bij een emotionele herdenkingsdienst bij het huis van onze Uncle G. Tijdens de dienst werd ook een prachtige bruine koe in de tuin gebracht. Door het raam achter ons konden we precies zien hoe alles werd klaar gemaakt om haar te slachten. Tijdens de dienst hoorde we de laatste kreunen van de koe en konden we met de hele slachting mee luisteren. Van messen slijpen tot huidschrapen wij hadden de beste plek. Na drinken en een koekje en het ontmoeten van de vrouw van Uncle G liepen we naar buiten. Nog nooit zoveel bloed bij elkaar gezien. Ik zie het zo nog voor me. De ruggen wervels in de lucht, kop links, ingewanden achter en de galblaas gespiesd aan het hek. Het ‘mooie’ was ook nog dat er links van het hele gebeuren, naast het zijl met de koe, 2 schapen lagen levend, nog… Ze hadden dus gezien wat ze te wachten stond. 

Ook vandaag gewoon sportlessen gegeven. Vreselijk verloren met voetbal 10-5… Lsh de lokale en hoofd sport lerares vertelde dat ze niet kon zwemen. Dus haar geprobeerd te leren zwemmen. Later zelfs op de tafel in the office het voortgezet samen met Iby. Ook kwamen IK en ML afscheid nemen. Ze hadden ook 7 voetbal shirtjes mee voor een paar jongetjes. Na hun vertrek hadden we nog 1 sportles. Toen we weg gingen was er al een shirtje gestolen… Wel m’n meisje van het Holiday Program weer gezien vandaag. Ook wist ze m’n naam nog: Flower (Fleur is niet uit te spreken hier of waar dan ook eigenlijk haha). Verder nog een literacy lesson. L/A was er en vertelde dat er eerst gebeden moest worden van te voren. Een (verstandelijk gehandicapte) vrouw deed het bidden. L en N konden hun lach niet in houden. Ze was erg luid en heftig. Ik vraag me ook af of het Jibberish was of echt Xhosa. Hierna gingen we naar de ceremonie. Na de ceremonie hadden we basketbal. Tijdens deze training heeft een leerling een leraar neergestoken in de High School die naast het veld is. Zoals ik al zei heftige dag. Uncle G bracht ons tot onze verbazing thuis zoals gewoonlijk. Wat een bijzonder lieve man. Hij is volgens mij ook een hele goede spreker in Xhosa. Eenmaal thuis bleek dat de schoonmaakster ook nog m’n spullen gebruikt te hebben. Zoals ze zeggen de druppel die de emmer doet overlopen. Het was even genoeg voor vandaag. Maarja, er was een afscheidsdiner, want twee meiden gingen bijna weg. Was toch nog heel gezellig met zijn allen.

Vrijdag was een hele gave dag. Op slippers en in badpak (met jurk geen zorgen) naar de High School gegaan. We zouden namelijk feedback krijgen van een klas over de Cv en Job application lessen. Samen voor de klas met Pat vroegen we of de leerlingen enquêtes in konden vullen. Geweldige feedback gehad. Ondanks het al een tijdje geleden was dat we de cursus hadden gegeven konden ze nog goed vertellen wat ze hadden geleerd. Het is zo gaaf om te merken dat je iets doet waar ze echt iets aan hebben. Naast dat ze eerder een baan zullen krijgen, hebben ze ook meer zelfvertrouwen. Ook kregen we goede tips voor volgend jaar. Pat gaat het voortzetten. Hierna had ik mijn eerste echte zwemles (als zwemjuf). Even voor de zekerheid ;). De kinderen komen van het HDC, Human Dignity Center en krijgen van ons een zwempakje om te gebruiken en een band om te drijven en een noodle. Ze kunnen namelijk helemaal niet staan in het bad. Wat heel lastig en eng voor ze is. Gelukkig vertrouwde ze me. Frog, open, close Wie kent het nog? Als ze het dan eenmaal onder de knie hadden werd je geroepen om te kijken: Teacher! Teacher! Terug in de bus moest Teacher! naast de twee meisje zitten en wilde ze foto’s maken. Eenmaal thuis moesten we afscheid nemen van IK en ML en de moeder en de kokkin. Ik kreeg nog een hele Speciale Envelop met een taak… Er volgt meer….. Hierna hadden we een meeting over het HP (Holiday Program). Heel nuttig. De manager Sans wordt steeds beter heel goed om te zien. Na de meeting nog even gevoetbald en gebasketbald met de lokale volunteers.

Ik wil afsluiten met een quote die ik in de klas zag hangen, m’n nieuwe favoriete quote:

“What counts in life is not the mere fact that we have lived, it is what difference we made to the lives of others that will determine the significance of the lives we lived.”