Wat heb ik nou eigenlijk gedaan?

Steeds blijft het nu door mijn hoofd zweven de vraag: “Wat heb ik nou eigenlijk gedaan hier?  Wat heb ik geleerd? Heb ik wel de impact die ik wil hebben? Doe ik wel genoeg?”. Ik ben nu al bijna een maand in Zuid-Afrika en sinds de dag na aankomst ben ik deel van team Sinani. Van de 9 communities die Sinani ondersteund heb ik er nu 5 bezocht (6 als je degene van januari meerekent).

Dus wat heb je eigenlijk gedaan?

De eerste paar dagen dat ik hier was heb ik veel opgetrokken met het gezin waarmee ik werk en op het terrein woon. Het was leuk om hun weer te zien en bij te praten. Zo ben ik ook veel te weten gekomen over waarom ze van Hands at Work naar Sinani zijn gegaan en hoe hun leven er hier een beetje eruit ziet. Ik heb in deze dagen ook mijn kamer heel leuk ingericht, al zeg ik het zelf J Verder heb ik bijgepraat met een goede vriend die nu 20 minuten rijden bij mij vandaan woont. Dat was wel leuk en een beetje gek aangezien we zo gewend waren geraakt aan WhatsApp contact.

Ik kwam aan op een donderdag en de dinsdag erna kwam gelijk het Amerikaanse team aan. Deze mensen woonden en werkten met ons. Van te voren vond ik het best even spannend wat we in huis gingen halen. De eerste indruk was dat ze hele dikke Wisconsin accenten hadden, dat was best wel grappig om naar te luisteren. Doordat zij er waren hadden we een schema om aan te houden, ondanks dat ik zeker al een stuk flexibeler ben geworden in mijn tijd hier (een plek waar plannen gemaakt worden om ze vervolgens flink te veranderen of te vergeten), was het fijn om even een schema te hebben. Met het team zijn we een aantal keer Oakley in geweest, een community waar ik een aantal mensen nu wat beter ken. Van deze mensen heb ik de levensverhalen gehoord en ben ik mee op huisbezoek gegaan. Op huisbezoek gaan met mensen creëert een band. Je loopt namelijk best wel een tijdje door de community, dit is de gelegenheid om elkaar beter te leren kennen door veel vragen te stellen. Zo heb ik op een van de wandelingen ook een collega beter leren kennen. Zijn verhaal is choquerend. Hij heeft een groot deel van zijn tijd van huis naar huis gezwerfd en daarna op straat gewoond. Zijn ouders waren overleden, maar niet zomaar. Toen hij elf jaar was heeft zijn vader, hem, zijn broertjes en zusjes en zijn moeder in hun huis opgesloten, en het in de brand gestoken. Alle kinderen zijn er goed uitgekomen, maar de moeder had flinke verwondingen en is hier een aantal jaar later aan overleden. Iets daarna overleed zijn vader.

Dit soort heftige verhalen hoor je hier dagelijks. Dit maakt de tijd hier heel intens. Wat het me vol laat houden is de mensen achter deze verhalen. Deze mensen hebben zo’n kracht en zo’n doorzettingsvermogen. Stuk voor stuk zijn deze mensen een inspiratie, niet alleen voor mij maar ook voor de andere Care Workers en de kinderen. Ze hebben ondanks hun verleden zo’n passie en zo veel liefde om te geven. Dit vult mijn hart elke keer als ik er ben of er aan denk.

Wat leuk is maar ook zorgt voor een schuld gevoel in de communities is dat iedereen vaak al na een bezoek mijn naam onthoud. Weet je wat het is? Ik heet hier niet Fleur maar Mbali of in Oakley ook nog Shelouba (als ik dat goed schrijf). Fleur is erg moeilijk uit te spreken in het buitenland heb ik over de jaren geleerd. Vaak zeg ik dan de betekenis van mijn naam als mensen mij moeilijk aankijken: Flower. Daardoor ben ik nu gedoopt tot Mbali (siSwati) en Shelouba (Tsonga). Voor de kinderen en Care Workers is het dus makkelijk om mijn naam te onthouden, het blanke meisje (alhoewel misschien vrouw, ik wordt hier vaak rond de 26 geschat door de kids) met de sisSwati naam. Ik voel me dan schuldig als ik hun namen niet kan onthouden. De namen hier lopen heel erg uit een. Sommige mensen hebben een naam zoals Shirley of Prince of Precious, andere namen zijn net een tantje moeilijker zoals Vusimuzi, Cebile (there is a click at the beginning) en mijn grote vriendin Sihlelelwe. Het valt niet mee, zeg ik met een glimlach.

Een andere uitdaging die ik heb, en ja dit gaat heel lullig klinken, is om mensen de volgende keer te herkennen. Maar ik ben er eindelijk achter wat het is! In Nederland en vele andere plekken op de wereld is het beeld van iemand niet alleen een gezicht maar zeker ook het haar. Toch? Veel mensen valt het op als je ineens van lang naar kort haar gaat. Hier gebeurt het heel vaak dat mensen hun haar veranderen. En dan bedoel ik niet alleen van lang naar kort, maar ook van kort naar lang, van donker naar licht, van ingevlochten tot terug naar hun eigen haar (vaak heel kort en donzig). Het is nu dus heel belangrijk dat ik me echt richt tot iemands gezichtsvorm of bijzonder uiterlijk kenmerk. Dit blijft een uitdaging en dat is jammer aangezien het zo belangrijk is als je een relatie op wilt bouwen. Dus als iemand tips heeft? J

Naast dat we veel de communities in gaan en daar banden met de Care Workers opbouwen en op huisbezoek gaan heb ik ook een aantal office days gehad. Tot nu toe heb ik vooral gewerkt aan de website en het schrijven van nieuws artikelen. Later zal ik, zoals het er nu uitziet, ook meer de sociale media updaten en helpen met de administratie voor de Kerst Feesten. Ook zal ik zodra ik een reactie heb van de Uni kunnen beginnen aan mijn onderzoek. We hebben een heel interessant onderzoek bedacht, toch weer anders dan origineel gedacht (This is Africa, TIA), dus ik hoop dat het snel goed gekeurd wordt zodat ik aan de slag kan. Dit zal meer uit mijn dagen gaan halen en me nog meer een doel geven aan mijn tijd hier.

Zelf ben ik bezig om het werk van de Ukuthunga damens ook in Nederland verkocht te krijgen. Zestig vrouwen uit 4 verschillende communities maken sinds een aantal jaar prachtige gehaakte knuffeltjes, potjes en placemats. Zonder een echt patroon, vaak zijn de dames ongeschoold en kunnen dus niet lezen, maken ze de mooiste diertjes. Elke week komen ze samen en dan ontvangen ze wol van een van de 4 dames die het hebben opgezet en leiden. Die dag leveren ze ook hun werken in. De kwaliteit is zo hoog dat ze zelfs kunnen verkopen in het National Kruger Park. Op deze manier hebben deze ongeschoolde en werkloze ladies iets om voor te werken, naast dat het een bron van inkomen is en hun bezig houd is het ook een samenkomst en een plek waar vriendschappen worden opgebouwd.

Een van de challenges waar ik nu een beetje tegen aanloop is het gebrek aan vrijheid dat ik hier heb. Ik ben afhankelijk van de mensen waarmee ik woon om weg te gaan. Kan je je voorstellen niet alleen naar de supermarkt te kunnen? Of elke keer dat je met iemand een plan maakt moet zeggen, lijkt me heel erg leuk, maar ik weet niet of ik vervoer heb… Dat is iets wat me steeds meer tegen gaat staan. Hopelijk krijgen we volgende week een leenauto en zal ik af en toe is (overdag) zelf weg kunnen. Ik heb nu al zin om zelf boodschapjes te doen! Grappig he waar je dan ineens blij van kan worden.

Als laatste wil ik eigenlijk nog vertellen over de afgelopen dagen. Dit weekend was ik in Swaziland (ook wel eSwatini genoemd) en eenmaal terug heb ik een heftig huisbezoek gehad. Het word alleen wel heel erg lang als ik dat er nu ook nog onder plak. Dus ik hou het hier even bij.

Ik heb even niks laten horen, maar er gebeurt hier gewoon te veel om op te schrijven. Ik zou elke dag wel een stuk zoals dit kunnen schrijven.

Ik hoop dat jullie het leuk vinden om te lezen!

Als jullie vragen hebben of ergens meer van willen weten kan je me altijd even een berichtje sturen! Misschien vertel ik iets wel heel vaag omdat het voor mij nu heel normaal is, dan hoor ik het ook graag en leg ik het gewoon hier uit!

Laat maar wat van je horen, vind ik leuk! 

P.s. Ik heb ook een aantal foto's toegevoegd in het Album Sinani Augustus