Groei

Er gebeurt hier zoveel dat ik soms niet weet wat ik moet vertellen. Daarom doe ik het soms maar niet.

Toch wil ik jullie graag een update geven over wat er aan deze kant van de wereld aan de hand is.

In de afgelopen weken heb ik veel mogen leren en veel mogen ervaren. Ik heb grenzen mogen verleggen en persoonlijke sprongen mogen maken door verschillende ontdekkingen.

Samen met een vriendin heb ik hier op het huis en de honden mogen passen. Dit betekende veel alertheid en het sluiten van 8 deuren elke avond - ook het aanzetten van 2 alarmen elke keer als we weg gingen en als we gingen slapen.
Dit heeft me geleerd dat ik goed in Afrika pas - mijn neurotische kant (alles goed willen doen, willen plannen van te voren, duidelijkheid hebben, oplettendheid) kwam goed van pas met de beveiliging die hier nodig was. Faith en ik waren een goed team en hadden zonder overleggen een hele routine als het ging om deuren, lichten en natuurlijk de honden.
Ook dat heb ik stiekem geleerd - ik ben best wel gek van deze twee beestjes hier (ondanks ik altijd heb geclaimt een katten mens te zijn met een lichtelijke angst voor honden)
Ook merk ik dat ik best wel geniet van het niet plannen en in het moment leven (jij? Fleur, echt?). Het geeft me een bepaalde rust en ik krijg ook veel gedaan juist door niet per se alles te plannen. Het echt investeren in relaties ipv afspreken met een eindtijd is heerlijk.

Ook heb ik voor deze tijd op ons zelf leren rijden. Huh? Maar dat kon je toch al? Jaa... maar nu rij ik ook aan de linkerkant van de weg, in de rechterkant van de auto op een weg waar je moet op letten op grote gaten, voetgangers en loslopende koeien. Best wel even spannend dus. Maar ook dat is gelukt. Na de vuurdoop op een donderdag om eerst naar de hoofdstad van de provincie te rijden en s middags tijdens spits uur ook weer terug te rijden. Met spanning in mijn buik besloot ik s ochtends toch te gaan...
Dit was een van mijn favoriete dagen tot nu toe, zowel door deze persoonlijke overwining als door de nieuwe communitie die ik die dag bezocht. Ik mocht een gesprek leiden en leerde zo de leider van het centrum beter kennen ook had ik gelijk een goede band met de kinderen van het centrum - ze hebben iets speciaals.

Verder heb ik afgelopen week een conferentie mogen bijwonen gehost door Save The Children in samenwerking met de Zuid-Afrikaanse overheid. Je zal je wel afvragen, wat doet een 21-jarige stagair daar nou weer.... nou dat dacht ik dus ook! Maar entousiast dat ik was dat ik mocht gaan. Het bleek een heel ander soort leerzame ervaring te zijn dan ik had verwacht.
Ik werd er bijvoorbeeld heel duidelijk opgewezen dat Zuid Afrika toch wel hele andere standaarden heeft dan Nederland. Als een student van 21jaar de rechten van kinderen weet of in ieder geval waar ze die kan vinden dan neem je toch aan dat een professionele Social Worker die de autoriteit heeft om over een kind te beslissen die ook weet. Dit bleek helaas niet het geval. Ook werden we door de vrouw van de overheid gewezen op het feit dat de overheid corrupt is - even later viel deze vrouw overigens ook nog in slaap. Maar in haar defense het schema werd niet helemaal gevolgd en we liepen uit - op de een of andere manier had ik verwacht dat tijd een grotere rol zou spelen in zon officiele conferentie (dat is een denkfoutje van mij).
Verder heb ik ook voor het eerst echt zelf mee gemaakt hoe racisme/discriminatie kan voelen. Tot het moment dat de aanwezigheidslijst langs kwam had ik het niet gemerkt. Maar toen ik naast mijn naam, organizatie en rol ook mijn ras in moest vullen zag ik het. Alle vakjes onder de colum "black" hadden een kruisje. Geen kruisjes in "coloured" of "asian" en daar in de laatse rij stond mijn kruisje "white". Rondkijkend zag ik het - van alle mensen in de zaal was ik de enige met een blanke huidskleur. Vanaf dat moment merkte ik ook een verschil in hoe mensen met mij omgingen. Bizarre ervaring.

Verder is ook mijn onderzoek in volle gang. Van alle interviews met verschillende mensen, zowel mijn leiders, directe collega's als de community centre Champions, leer ik veel. Niet alleen dat ik soms is even mijn mond moet houden, wat echt lastig is... maar ook wat een bijzondere familie Sinani en ook echt Brenda en Craig hebben gecreëerd.

Ik heb geleerd hoeveel geluk kan komen van hetgene doen wat je echt spannend vind en misschien zelfs tegen op ziet. Buiten je comfort zone stappen is echt hoe je groeit - zowel kleine stappen als grote stappen kunnen zo'n verschil maken.

Elke dag weer realiseer ik me weer hoe dankbaar ik ben dat ik hier mag zijn.