Take a Taco oftewel: Tekatako

Vandaag was een bijzondere dag: voor het eerst in 2 jaar weer de communities in. Het voelde heel bijzonder. Ook al voelde het minder indrukwekkend dan eerdere keren was het prachtig om in de ogen van deze bijzondere mensen te kijken. Aandacht geeft zoveel kracht aan mensen. 

Tekatako is een opvangcentrum of Care Point voor gehandicapten; zowel fysiek als mentaal als beide. Er was een jongetje, Geno* die gelijk nadat we de poort inreden en waren uitgestapt tegen m’n rug aan kwam staan. Ik probeerde hem te knuffelen. Later toen we met een groep van vrijwilligers en ook leden daar zaten, probeerde ik ervoor te zorgen ondanks dat Geno veel aandacht vroeg ook de andere kinderen aan te kijken en bemoedigend naar hun te lachen. Naar Wendy* een mooi jong meisje die zich verstopte achter haar capuchon. Ze was constant aan het lachen en giechelen, maar toen ze haar verhaal vertelde keek ze erg serieus, dit bleek een zware jeugd dat ze nu probeert weg te lachen. Naar Sant* een mentaal gehandicapte jongen van 14 jaar die elke dag bidt en hoopt op meer vervoer. Deze jongen was zo veel aan het praten en later aan het bidden dat een Care Worker ingreep door Amen te zeggen, ik denk dat hij anders de hele dag had door gepraat, maar verlegen was hij niet. Naar Kande* die graag een timmerman wil worden, 22 jaar is en samen met zijn moeder, broer, zus en nog een broer en een tante woont. Naar Gerry* een oudere man met een groot hoofd (zo staat hij bekent) die vooral meer speelgoed en sport spullen wilt voor de kinderen van het centrum. Ik vind het altijd mooi om te horen, dat deze mensen die zelf weinig tot niks hebben, dan meer voor andere mensen willen in plaats van voor zichzelf. Op dit moment speelde de kinderen vooral met een stok… waar ze trouwens veel plezier mee hadden. Elke keer stiekem de stok over geven aan een Mlungu en dan kwam een ander jongetje hem afpakken. De twee leiders bij dit Care Point zijn Precious* en Steven*. Precious hielp ons met de vertaling en vertelde dat het centrum in 2012 is opgericht door Steven. Hij voelde zich geroepen door God om langs huizen te gaan en te zorgen dat deze mensen (zowel kinderen als volwassenen) ergens heen konden. Hij ging van huis naar huis opzoek naar mensen die door hun staat vast zaten in hun huis. Hij bracht ze met behulp van een rolstoel naar het Care Point waar ze met elkaar konden omgaan, les kregen en konden werken of spelen. Op dit moment hebben ze zo’n 50 leden/inschrijvingen. Helaas zijn er elke dag maar zo’n 10 mensen die komen. Door de dag heen bleven we horen hoe transport een uitdaging is. 

Bij ons huis bezoek bij Peter*, een 17-jarige jongen met een spierziekte waardoor hij in een rolstoel zit, hoorde we dit weer. Om hem naar het Care Point te krijgen moest zijn Oma 300Rand betalen. Dan zou hij een maand kunnen komen. Maar voor deze Gogo was dat erg veel. Peter woont samen met zijn Gogo, en nog twee klein kinderen van 4 en 8 (deze gaan gelukkig naar school). Zijn ouders zijn niet meer in beeld door misbruik van alcohol. Gogo krijgt ook geen geld van de overheid voor Peters handicap, zijn moeder kreeg daar het geld voor maar zagen ze nooit wat van. Dus zijn ze nu bezig met het proces om het stop te zetten en Gogo aan te stellen als officiele voogd. Dit proces duurt in Afrika helaas oneindig lang als het ooit al zal gebeuren. 

Peter zien vond ik lastig. Doordat hij in een rolstoel zit, en niet zoals in Nederland zou gebeuren naar fysio gaat om zijn spieren te onderhouden, is hij erg mager, vooral zijn armen en benen zijn bizar dun. Het is niet meer dan botten weefsels en zijn huid. Hierdoor lijkt hij ook eerder een jongen van een jaar of 13 dan zijn echte leeftijd van 17. Zijn hoofd is ook erg klein en de ogen waar hij uit kijkt (daar twijfelde we eerst over of hij dat wel kon) zijn rood doorlopen met een dikkere witte laag dan andere. Verder staat zijn onderlip ver naar voren wat praten, maar ook eten erg lastig maakt. Toen hij een chocolade marshmallow kreeg zat ik met spanning in mijn buik te hopen dat hij er niet in zou stikken. Ondanks dat deze jongen enorme uitdagingen heeft in zijn leven hing er een positieve sfeer om hem heen. Hij maakte constant iedereen aan het lachen, nouja, iedereen die SiSwati sprak. Hij vroeg naar het Care Point, is het veilig, is het dak af (een dak is er door een storm afgevallen, dit is gebeurde in november… maar het is te duur om dit te vervangen op dit moment), en hij vroeg ook om zijn vriend. Een lieve jongen in het rode shirt die mij toen ik weg ging stiekem een kusje op m’n wang gaf. Brenda zei heel terecht we moeten deze jongen naar het Care Point krijgen, niet alleen zal het hemzelf heel blij maken, zijn humor en instelling zal voor een lach op het gezicht van andere zorgen, en daar gaat het om. 300 rand per maand is voor deze mensen heel veel. Voor ons zou het omgerekend €18.81 per maand. Dat is voor ons weinig (minder dan de meeste mensen betalen voor hun telefoon abonnement om even een vergelijking te maken). ‘s Avonds vroeg ik aan Craig, de vader van de vriendin waar ik verblijf, en wie samen met zijn vrouw Brenda de CEO van Sinani (de organisatie achter 12 Care Points) is, of persoonlijke donaties en/of specifieke donaties mogelijk zijn. Hij vertelde dat dat zeker mogelijk is en zij zorgen dan dat het ook goed terecht komt. 

Wat ze doen met het geld is het volgende: i.p.v. dat ze mij het geld laten geven aan deze Gogo en aan Peter, geven ze het geld aan Precious of Steven. Door het aan de Care Workers te geven worden zij bemoedigd en versterkt het dit Centrum. Omdat het uit de naam van dit Centrum wordt gegeven i.p.v. uit de hand van een Mlungu (blanke) zorgt het voor een goede naam (wat terecht is, want het is een bijzonder centrum) en voor extra kracht bij deze mensen. Precious vertelde wat de grootste taken zijn bij hun centrum: Zorgen dat de mensen eten krijgen, samen werken aan hekken bouwen of panden bouwen, een moestuintje onderhouden en de kinderen en volwassenen krijgen speciaal onderwijs wat meer past bij hun niveau. Verder kunnen ze ook met elkaar spelen en hebben ze een plek waar ze toebehoren i.p.v. opgesloten en hulpeloos in hun huis. Al hun huizen hebben overigens trappen naar binnen toe, de wegen hebben gaten dus hoewel het ontzettend gaaf is dat sommige kids een rolstoel hebben, is het leven in de community daar niet op ingericht. Een belangrijke taak die Precious en Steven ook uitvoeren is het vertellen over God en Jezus en de Bijbel. Dit brengt mensen hoop en encouragement (bemoediging). Hier halen de volwassenen en ook de kinderen zoveel kracht uit. 

Kortom het was een hele bijzondere dag. 

P.s. de reden dat ik dit verhaal vertel en ook de prijzen en donatieweg uitleg is omdat het me geweldig lijkt hier iets mee te doen. Ik zal dan ook verhalen blijven vertellen over deze kinderen, volwassenen en communities die ik ga ontmoeten en zien. Stel je voelt je geroepen om een donatie te geven aan Sinani, een enkele of maandelijkse donatie hoe klein of groot ook, kunnen jullie altijd contact met mij of Sinani op nemen. (http://www.sinani.org/)

Maar voel je niet verplicht, het feit dat je dit verhaal leest vind ik al super en heel bijzonder en daarvoor bedankt! 

*Alle namen zijn veranderd voor de veiligheid van deze mensen