Mijn Avontuur

Morgen is de laatste dag van mijn avontuur. Vanaf woensdag moet ik het gaan delen. Ook al heb ik dat van jongs af aan mee gekregen vind ik het best lastig. Het is vandaag 100 dagen geleden dat ik in Zuid-Afrika aan kwam. 100 dagen geleden begon ‘mijn avontuur’.

 Dat betekent dat ik al 100 dagen

• Niet meer bij oma ben langs geweest
• ·         Niet met mn vertrouwde vrienden heb afgesproken
• ·         Niet heb kunnen knuffelen met mn vader
• ·         Niet gek heb kunnen dansen in de keuken met mn moeder
• ·         Niet naar (Nederlandse) school ben geweest
• ·         Niet in mn ‘eigen’ bed heb geslapen
• ·         De Nederlandse seizoenen heb moeten missen
• ·         En laten we de winterse stamppotten niet vergeten (en de rest van het eten)

Al 100 dagen ben ik niet thuis geweest. Maar thuis heeft een nieuw begrip gekregen sinds ik hier ben. Thuis is niet waar je vandaan komt of waar je woont. Thuis is waar jij je fijn voelt en op je gemak. Thuis is waar je helemaal jezelf kan zijn. Thuis zit in jezelf.

Wat klinkt dat wijs he? Ik heb in die honderd dagen ook zo onwijs veel geleerd.

In die 100 dagen heb ik dan ook

• ·         Helemaal op mezelf gewoond (voor het eerst)
• ·         Zoveel nieuwe geweldige mensen ontmoet
• ·         Nieuwe plekken gezien
• ·         Angsten overwonnen
• ·         Talenten ontdekt
• ·         Inspiratie op gedaan
• ·         Nieuwe feitjes geleerd
• ·         Creatieve oplossingen moet vinden
• ·         Een beetje leren koken
• ·         Nieuwe inzichten gekregen
• ·         En nog zoveel meer….........

Deze tijd wordt woensdag afgesloten. En dat is best wel heftig merk ik. Deze ervaring is zo geweldig geweest. Ik ben zo dankbaar voor wat ik allemaal heb mogen zien en voor wat ik allemaal heb mogen mee maken, maar vooral voor wie ik allemaal heb mogen ontmoeten. De kracht van de wereld ligt in de mensen. En mensen, allemaal, zijn een grote inspiratiebron. Allemaal? Echt? Ook dat rare kind dat naast me zit tijdens Engels? Of die collega die nooit zn werk af maakt?

Ja. Iedereen heeft iets moois en iets goeds in zich. Bij sommige mensen moet je alleen wat langer zoeken. Of wat meer vragen stellen.

Daar sta ik hier trouwens om bekend: Veel vragen stellen. Onze intern vind daarom dat ik:

1.       Psycholoog/ socioloog

2.       Teacher

3.       Criminoloog

Moet worden. Grappig eigenlijk. Veel van jullie zullen misschien wel weten dat ik niet zon schoolfan ben (was). Op de basisschool wilde veel meisjes uit de klas graag ‘juf’ worden. Ik snapte daar helemaal niks van; Ben je eindelijk van school af, ga je weer terug?! Dat leek me echt een absurd idee. Maar nu ik heb gemerkt hoe belangrijk educatie is ben ik erg geïnteresseerd in hoe alles werkt met les geven. De CV and Job Application course is een echte eye opener geweest. Het was zo waanzinnig om met jeugd te werken die echt iets wilde leren. Terwijl je ook wist dat wat je les gaf nuttig was voor hun toekomst.  

Ik heb geleerd om dingen tijd te geven. Heel Afrikaans haha. Maar lang zo gek nog niet. Met wat tijd komen dingen vaak goed, niet vanzelf maar met toewijding en passie en hard werk. Er zijn zoveel dingen die ik hier zou willen veranderen. De scholen, de leraren, het afval overal, de criminaliteit, tiener of zelfs kinder zwangerschappen, de ouders die er niet voor hun kinderen zijn, HIV/Aids, unemployment etc.

Tegelijkertijd zijn er ook zoveel dingen waar we nog wat van kunnen leren: In elk restaurant krijg je hier bijvoorbeeld een doggybag (je overgebleven eten om mee naar huis te nemen) mee, ook is het gevoel van community hier heel erg. Mensen kunnen het zich hier niet voorstellen om hun buurman/vrouw niet te kennen. (Dat is toch ook iets belachelijks? Hoe kunnen we zo erg in onze eigen wereld leven? Ik snap dat niet meer.) Wat ook erg bijzonder is hier is dat mensen niet een tijd zetten om af te spreken etc. Ze nemen hier de tijd. Als ze bij iemand op bezoek gaan, gaan ze niet weg voordat diegene zich weer goed voelt bijvoorbeeld (homevisits bij Hands). Ze gaan niet weg omdat ze ergens moeten zijn of het druk hebben. Dit vind ik iets heel moois. In het Engels zeggen ze: “You have the time around your wrist and we have the time on our hands”. Ook heb ik geleerd om gewoon te ‘zijn’, just to be. Je hoeft niet altijd wat te zeggen, je aanwezigheid, een vriendelijke glimlach, dat zegt ook al veel en is betekenisvol.

Ik kan een heel boek schrijven met alles wat in mn hoofd zit door de afgelopen maanden. Misschien ga ik dat ooit nog wel doen. Maar voor deze blog zal ik het hier maar even op houden.

Ondanks dat ‘mijn avontuur’ hier stopt, begint er ook een nieuwe. Ik ben erg blij dat ik een stukje van mn nieuwe leven binnenkort kan delen met mensen van mn oude leven. Wordt het bij sommige toch ietsje makkelijker om uit te leggen hoe het hier was.

Droevig, spannend en excited kijk ik uit naar woensdag!